Durf te dromen

Ik vind het leuk om te dromen. Overdag dromen bedoel ik, maar dan niet dagdromen. Nee, heel bewust dromen wat er kan gebeuren als… Zo droom ik vaak over het lesprogramma dat ik ontwikkel. Wat als? Wat als het lukt om lessen in persoonlijke communicatie daadwerkelijk op het curriculum te krijgen. Wat is daarvan de impact? En dan niet over tien jaar. Nee, over vijftig jaar of liever nog, honderd jaar.  Droom mee.

Het is 21 december 2118, de kortste dag van het jaar en de aarde is werkelijk een geweldige plek om te leven. Ook op Mars is het goed toeven. De visionair Elon Musk kreeg, helaas niet meer tijdens zijn leven, in 2068 alsnog gelijk. Het megaproject MarsTera, geleidt door zijn vijf zoons, bracht een dampkring en zuurstof op de rode planeet. Daarna ging het snel en inmiddels wonen er ook op Mars alweer anderhalf miljoen mensen. Het kan snel gaan.

De mensheid is veranderd in de afgelopen honderd jaar. Niet een beetje maar serieus veranderd. En dan bedoel ik niet de techniek. Ja natuurlijk is die hard gegaan. Maar dat ging het al een tijdje. iPhones -kent u ze nog- leidden tot Smart Watches en die leidden weer tot Smart Glasses en Smart Lenzen en toen de Smart Implants. Bizar. Een gemiddelde vogelkooi heeft tegenwoordig meer rekenkracht dan de iPhone X honderd jaar geleden. Het blijft bijzonder als je erover nadenkt. Maar nee, dat is niet de verandering die ik bedoel.

De mensheid veranderde de afgelopen honderd jaar vooral sociaal emotioneel. Dat begon aan het begin van de vorige eeuw. Hersenwetenschappers begonnen in die tijd te zien hoe de gebieden in onze hersenen functioneren. Allemaal nog vrij rudimentair. Het was ook het begin van allerlei sociaal emotionele programma’s op scholen. Langzaam maar zeker kwam er meer en meer aandacht voor onze emotionele intelligentie. Het zou nog wel tot 2047 duren voordat we cognitieve intelligentie en emotionele intelligentie op dezelfde manier gingen examineren. De Wet BiO (Balans in Onderwijs – wie verzint die namen. red.), maakte dat mogelijk.

Maar de BiOwet was logisch, want begin 2000 hadden onderzoeken al aangetoond dat emotionele intelligentie minimaal zo belangrijk was als onze cognitieve intelligentie voor het bereiken van je doelen. Of dat doel nou een leuke relatie is of een project op school of werk. Samenwerken, doorzettingsvermogen, inlevingsvermogen, je emoties reguleren, focus, flow, metacognitie en nog veel meer, het bleek allemaal net zo belangrijk als rekenen en taal. Dus was het ook wel logisch om lessen over die onderwerpen te gaan geven. Het ging langzaam maar zoals gezegd, in 2047 stond het bij elke school op het curriculum.

Toch zag je ook in de aanloop naar 2047 dat veel scholen druk waren met sociaal emotionele programma’s. Vooral omdat het toen al zulke goede resultaten liet zien. En de kern van die programma’s was altijd Communicatie. Vreemd als het misschien klinkt nu, hadden we persoonlijke communicatie bijna honderdvijftig jaar lang over het hoofd gezien in het onderwijs. Terwijl er toentertijd zoveel mis was met diezelfde communicatie. Ik noem maar even de oorlog in Syrië, de uiteindelijk, toch net niet geëxecuteerde Brexit (kosten 1,2 triljoen euro – geïndexeerd voor inflatie. red.) en de Trump Deficit Wars van 2024. Allemaal makkelijk te voorkomen met ietsje logischer nadenken en betere communicatie. Je kunt het je bijna niet meer voorstellen, toch?

Met de BiOwet op z’n plek ging het hard. In heel Europa, Amerika, China en zelfs Rusland werden in hetzelfde decenium soortgelijke wetten aangenomen. Allemaal vanuit dezelfde ervaringen, maar niemand had kunnen bevroeden dat het zo zou uitpakken. Grappig genoeg gingen we eigenlijk terug in de tijd, naar de oude meesters. Retoriek werd ineens weer populair. Zoals het ook in de 16e, 17e, en 18e eeuw populair was geweest in hogere kringen. Maar dat het zo zou lopen, nee daar was niemand op voorbereid.

Toen onze persoonlijke communicatie eenmaal een paar niveau’s hoger kwam te liggen, bleek het ineens niet meer zo lastig te zijn om tot overeenstemming te komen. Daarmee schoot de arbeidsproductiviteit door het dak. Binnen gemeentes, provincies, bedrijven, educatie, echt overal, ging het ineens veel makkelijker. Natuurlijk bleven er nog altijd lastige punten te bespreken maar alle eenvoudige zaken, werden in no-time afgehandeld. En hups, iedereen weer aan het werk.

Een mooie bijkomstigheid was dat de tijd die we over hadden, kon worden ingevuld met creatieve sessies. En niet alleen bij reclamebureaus of de televisie (kent u die nog:-). Nee, ook bij organisaties die veel zakelijker, veel procesmatiger waren, kwam tijd vrij voor dit soort sessies. Met als gevolg dat de creativiteit van veel meer mensen werd aangeboord. Gevolg: heel veel processen, structuren en samenwerkingen werden verbeterd waardoor de arbeidsproductiviteit nog verder toenam. Deze tijd voor creativiteit moet haast wel de oorzaak zijn geweest van de “Explosion d’ Art” die sinds 2087 de wereld in z’n greep heeft.

Maar het mooiste blijft natuurlijk wat het voor gezinnen heeft betekend. Minder onnodige ruzies in gezinnen en families maakt mensen gelukkiger, dat weet u. Dat we daar als diersoort duurzame relaties voor nodig hebben, wisten we ook al langer. Maar dat de eenvoudige oplossing beter communiceren zou zijn, hadden we nog niet bedacht, bizar misschien maar wel waar. Het aantal echtscheidingen nam sterk af en zo werden gezinsrelaties duurzamer, beter bestand tegen slecht weer. En die kinderen kregen natuurlijk ook weer kinderen met die stabiele basis als fundament. Het effect werd steeds groter in de afgelopen drie generaties. Kijk, liefde, al dan niet op het eerste gezicht, kan een prachtige kickstart van iets moois zijn, maar daarna is het puur teamwork. En wat hoort er bij teamwork? Juist ja. De communicatielessen op scholen legden een prachtige basis voor meer stabiliteit in het gezin.

Dus hier zit ik dan, 21 december 2118. Het is een prachtige ochtend hier op Mars. Ik vraag me af of het de nazaten van Elon ook gelukt zou zijn zonder die communicatie(r)evolutie. We zullen het nooit weten en dat is prima. Als je toch maar één werkelijkheid kunt beleven, dan het liefst deze. Het is hier trouwens prachtig, de zon komt net op, ik zit op een rots voor me uit te staren en schrijf. M’n twee dochters spelen even verderop met hun lieve vader. Het leven is mooi, ik kijk omhoog en zeg, Opi je had gelijk.

En voor wie deze blog (sorry, ik hou gewoon van die oude termen uit de 20e eeuw;-), voor wie deze blog helemaal heeft gelezen: durf te dromen. Uit onderzoek blijkt dat hoe meer je droomt, des te groter de kans dat ze uitkomen. Ik doe niet anders.